Osoby z uogólnionymi zaburzeniami lękowymi czują się bardzo zaniepokojeni typowymi dla nich codziennymi sprawami. Obawy te często dotyczą obowiązków, finansów lub zdrowia - zarówno własnego, jak i bliskiej osoby.(1) Uogólnione zaburzenie lękowe różni się od zwykłych obaw tym, że lęk jest większy, trwa dłużej i często nie jest spowodowany jednym konkretnym zmartwieniem.(1)

Osoby z uogólnionymi zaburzeniami lękowymi przez większość czasu doświadczają uczucia niepokoju.(1) Na przykład, dana osoba może martwić się o swoją pracę, opiekę nad swoim gospodarstwem domowym lub bycie spóźnionym na spotkanie.(1) Martwienie się danej osoby wydaje się nieproporcjonalne w porównaniu z rzeczywistym prawdopodobieństwem, że coś złego się wydarzy, jednak trudno jest jej kontrolować swoje uczucia.(1) Jeśli jedno z tych zmartwień zostanie rozwiązane, osoba ta prawdopodobnie zacznie martwić się czymś nowym.(1)

Oprócz nadmiernego lęku, u osób z uogólnionym zaburzeniem lękowym mogą wystąpić objawy takie jak trudności z koncentracją, uczucie bycia na krawędzi, łatwiejsze męczenie się i uczucie rozdrażnienia.(1) Osoby z tym zaburzeniem mogą również doświadczać objawów fizycznych, takich jak pocenie się, mdłości i biegunka.(1)

Objawy uogólnionego zaburzenia lękowego mogą pojawiać się przez całe życie, ale uważa się, że jest to zaburzenie długotrwałe (przewlekłe), i bardzo niewiele osób całkowicie przezwycięży jego objawy.(1)

Na całym świecie 3,7% osób cierpi na uogólnione zaburzenie lękowe.(2) Zaburzenie to występuje częściej w krajach o wysokich dochodach (5,0%) niż w krajach o niskich dochodach (1,6%).(2) Większość osób, u których zdiagnozowano uogólnione zaburzenie lękowe to osoby w średnim wieku, ale objawy występują w różnym grupach wiekowych.(1,2) Uogólnione zaburzenie lękowe występuje dwukrotnie częściej u kobiet niż u mężczyzn.(1)

Globalna ankieta przeprowadzona przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) wykazała, że 51% osób z uogólnionym zaburzeniem lękowym jest poważnie niepełnosprawnych w pewnym aspekcie domu, pracy, relacji lub życia społecznego.(2) Osoby z tym zaburzeniem tracą średnio 8 dni pracy lub zajęć w ciągu roku z powodu swojej choroby.(3)  Osoby z uogólnionym zaburzeniem lękowym są również bardziej narażone na złe samopoczucie i jakość życia niż osoby bez tego zaburzenia.(4)

Osoby, które obawiają się, że one same - lub ich bliscy -doświadczają objawów uogólnionego zaburzenia lękowego, powinny zwrócić się o pomoc i poradę do swojego lekarza. Uogólnione zaburzenie lękowe jest diagnozowane na podstawie rozmowy z lekarzem, który zapyta osobę o jej objawy i doświadczenia. Chociaż jest to stosunkowo powszechne zaburzenie, w jednym z badań 71% przypadków nie zostało wykrytych przez lekarzy pierwszego kontaktu.(5) Uważa się, że wysoki wskaźnik błędnej diagnozy wynika z dużego pokrywania się objawów z innymi zaburzeniami lękowymi i nastroju oraz z faktu, że wiele osób z uogólnionym zaburzeniem lękowym cierpi również na inne schorzenia, najczęściej fobię społeczną.(6)

Nie istnieje obecnie lekarstwo na uogólnione zaburzenie lękowe, jednak objawy można leczyć, a jakość życia danej osoby można poprawić za pomocą połączenia leków i wsparcia ze strony specjalistów i bliskich.(7)