Choroba afektywna dwubiegunowa jest zaburzeniem nastroju, w którym pacjenci doświadczają okresów podwyższonego nastroju i depresji.(1) Okres podwyższonego nastroju jest znany jako "epizod maniakalny", a okres obniżonego nastroju - jako "epizod depresyjny". Pomiędzy tymi epizodami nastrój pacjenta może powrócić do normy, choć często nie jest on w stanie osiągnąć najlepszego możliwego poziomu.(1)

Choroba afektywna dwubiegunowa jest poważnym schorzeniem, na co wskazuje ryzyko samobójstwa, które jest ponad 20 razy większe niż w populacji ogólnej.(2) Około jedna trzecia pacjentów z chorobą afektywną dwubiegunową próbowała popełnić samobójstwo w ciągu swojego życia.(3)

Objawy maniakalne i depresyjne są przeciwieństwami polarnymi, stąd nazwa "choroba dwubiegunowa".

Epizod maniakalny(1) - osoba przeżywająca epizod maniakalny będzie wydawała się nienormalnie wesoła i pełna energii. Może być niezwykle rozmowny i mówić takie rzeczy jak: "Czuję się na szczycie świata". Mogą mieć obsesję na punkcie jednej konkretnej czynności, takiej jak pisanie powieści. Występuje również gonitwa myśli, którą łatwo rozproszyć. Osoba może spać mało, jeśli w ogóle. Może angażować się w ryzykowne działania, takie jak nadmierne wydawanie pieniędzy, rozwiązłość seksualna lub ryzykowne inwestycje biznesowe. Osoba ta może stać się rozdrażniona, a w niektórych przypadkach konieczne jest przyjęcie jej do szpitala. Objawy mogą utrzymywać się przez tydzień lub dłużej.

Epizod depresyjny(1) - osoba przeżywająca epizod depresyjny będzie miała bardzo niski nastrój i prawdopodobnie straci zainteresowanie lub nie będzie w stanie czerpać przyjemności z prawie wszystkich czynności. Osoba ta może czuć się smutna, pusta i beznadziejna przez okres kilku tygodni, co wpływa na jej zdolność do pracy i interakcji z innymi.

Istnieją różne rodzaje zaburzeń dwubiegunowych, w zależności od obecności i nasilenia objawów maniakalnych i depresyjnych.(1) W większości przypadków pacjenci doświadczają obu rodzajów epizodów.(1)

Na całym świecie na chorobę dwubiegunową cierpi 46 milionów osób,(4) mniej więcej tyle samo mężczyzn i kobiet.(1) Choroba dwubiegunowa pojawia się często w okresie dojrzewania, przy czym 76% chorych ma pierwsze objawy przed ukończeniem 21 roku życia.(5) Większość osób doświadcza wielu epizodów w ciągu życia, przy czym co czwarty leczony pacjent ma nawrót choroby każdego roku.(6)

Choroba dwubiegunowa ma negatywny wpływ na perspektywy zatrudnienia, wydajność pracy i frekwencję w pracy.(7) Globalne badanie przeprowadzone przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) wykazało, że osoby z chorobą dwubiegunową tracą średnio 17 dni pracy lub aktywności zawodowej rocznie.(8) Według WHO, choroba dwubiegunowa jest 12, główną przyczyną umiarkowanej i ciężkiej niepełnosprawności na świecie.(9)

Osoby, które obawiają się, że one - lub ich bliscy - doświadczają objawów choroby dwubiegunowej, powinny zwrócić się o pomoc i poradę do lekarza. Choroba dwubiegunowa jest diagnozowana za pomocą wywiadów z pacjentami i może wymagać rozmowy z ich bliskimi.(10) Choroba dwubiegunowa jest często błędnie diagnozowana, pomimo licznych skal oceny, które mogą być pomocne w identyfikacji objawów. W jednym z badań ankietowych 69% pacjentów zostało przynajmniej raz błędnie zdiagnozowanych, najczęściej jako cierpiący na depresję, a od postawienia właściwej diagnozy może upłynąć wiele lat.(11)

Choroba dwubiegunowa jest nawracającą, trwającą całe życie chorobą. Po postawieniu diagnozy zaleca się zazwyczaj połączenie leków z terapią psychospołeczną.(10) W zależności od tego, czy pacjent ma epizod maniakalny czy depresyjny, wymagane jest inne leczenie.(10)